تشخیص بیماری‌های دیورتیکولوم‌ها یا سایر اختلالات مرتبط با آن ها می‌تواند کار چالش برانگیزی باشد. از همین رو ممکن است به آزمایش‌های متعددی، برای رسیدن به یک تشخیص دقیق در مورد این بیماری‌ها، نیاز باشد.

بیماری‌ها و اختلالات گوارشی متعدد، مانند سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS)، علایم مشابهی با دیورتیکولیت دارند. از همین رو تمیز این بیماری از سایر بیماری‌های مشابه ممکن است کار آسانی نباشد.

پزشک معالج می‌تواند با استفاده از آزمایش خون، دیورتیکولیت را از بعضی بیماری‌های مشابه تمایز دهد.

همچنین پزشکان می‌توانند از روش‌های زیر نیز برای رسیدن به تشخیص بهتر، بهره ببرند:

۱( کولونوسکوپی

درون روده بزرگ با استفاده از یک دوربین که بر روی یک لوله نازک سوار شده است مشاهده می‌شود. کولونوسکوپ از طریق راست روده وارد دستگاه گوارش می‌شود. افرادی که قرار است مورد کولونوسکوپی قرار بگیرند، چند ساعت تا یک روز پیش از انجام این کار مواد مسهل دریافت خواهند کرد تا روده‌هایشان پاک شود.

پیش از انجام کولونوسکوپی، موضع مورد بی‌حسی موضعی قرار خواهد گرفت. کولونوسکوپی معمولاً در فاز حاد دیورتیکولیت انجام نمی‌شود. بلکه انجام آن به ۶ هفته پس از بهبود علائم موکول خواهد شد تا از عدم وجود بافت سرطانی اطمینان حاصل شود.

۲(  استفاده از ماده حاجب باریم در تصویربرداری با اشعه ایکس

باریم مایع به عنوان ماده حاجب، با استفاده از یک لوله از طریق راست روده وارد دستگاه گوارش می‌شود. باریم در تصویربرداری با اشعه ایکس قابل مشاهده می‌باشد و از آن برای مشخص کردن اندام‌هایی که دچار عارضه شده‌اند استفاده می‌شود. این روش تشخیصی بدون ‌درد می‌باشد.

۳( تشخیص دیورتیکولیت با سایر روش‌ها

اگر فردی دارای سابقه ابتلا به بیماری‌های دیورتیکولوم باشد، پزشک می‌تواند با استفاده از معاینه بالینی و پرسیدن پرسش‌هایی در مورد علائم بیماری و تاریخچه پزشکی بیمار، التهاب دیورتیکولوم‌ها را تشخیص دهد.

آزمایش خون نیز می‌تواند در تشخیص این بیماری موثر باشد. در صورتی که تعداد گلبول‌های سفید خون افزایش پیدا کرده باشد، احتمالاً عفونت رخ داده است. با این وجود بسیاری از افرادی که مبتلا به بیماری دیورتیکولیت هستند، ممکن است تعداد گلبول‌های سفید در خونشان افزایش نیافته باشد.

افرادی که سابقه ابتلا به بیماری‌های دیورتیکولوم را ندارند نیازمند انجام آزمایش‌های بیشتر خواهند بود. بیماری‌های دیگر نیز می‌توانند علائم مشابه التهاب دیورتیکولوم داشته باشند که از میان آن ها می‌تواند به فتق و سنگ صفرا اشاره کرد.

توموگرافی رایانه‌ای (CT) نیز می‌تواند برای تشخیص این بیماری مورد استفاده قرار گیرد. استفاده از تصویربرداری با اشعه ایکس به همراه ماده حاجب باریم نیز بسیار پرکاربرد می‌باشد.

در صورتیکه علایم بسیار شدید باشند، سی تی اسکن می‌تواند به ما در تشخیص اینکه آیا عفونت به سایر قسمت‌های بدن نیز سرایت کرده است یا نه کمک کند. همچنین تشخیص وجود آبسه نیز با استفاده از سی تی اسکن، امکان‌پذیر است.