هیچ تست خاصی برای MS وجود ندارد.  تشخیص مالتیپل اسکلروزیس اغلب بر اساس رد تشخیص های دیگر است که ممکن است علائم و نشانه های مشابه را ایجاد کند که به آنها تشخیص های افتراقی گفته می شود.

پزشک مغز و اعصاب شما احتمالاً با یک تاریخچه پزشکی و معاینه کامل شروع می کند.

سپس پزشک شما ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

آزمایش خون برای کمک به رد سایر بیماریهای دارای علائم مشابه. MS  آزمایشات مربوط به بیومارکرهای ویژه مرتبط با MS در حال انجام است و ممکن است به تشخیص بیماری نیز کمک کند.

تپ کردن نخاع (LP) که در آن یک نمونه کوچک از مایعات کانال ستون فقرات شما برای آنالیز آزمایشگاهی خارج می شود. این نمونه می تواند ناهنجاری های آنتی بادی هایی را که با ام اس مرتبط هستند نشان دهد. شیره نخاعی همچنین می تواند در رد عفونت ها و سایر شرایط با علائمی شبیه به MS کمک کند.

MRI   که می تواند مناطقی از ضایعات MS در مغز و نخاع شما را نشان دهد. ممکن است شما یک تزریق داخل وریدی از ماده حاجب برای برجسته کردن ضایعات دریافت کنید که نشان می دهد که بیماری شما در مرحله فعال است.

آزمایش های پتانسیل تحریکی که سیگنال های الکتریکی تولید شده توسط سیستم عصبی را در پاسخ به محرک ها ثبت می کنند.  یک آزمایش پتانسیل تحریکی ممکن است از محرک های بصری یا محرک های الکتریکی استفاده کند که در آن شما یک الگوی تصویری متحرک را مشاهده می کنید  یا تکانه های الکتریکی کوتاه برای اعصاب پاها یا دست ها بفرستد.  الکترودها سرعت حرکت اطلاعات در مسیرهای عصبی را اندازه گیری می کنند.

در اکثر مبتلایان به بیماری عودکننده- فروکش کننده این تشخیص کاملاً ساده و براساس الگویی از علائم ثابت بیماری داده شده و با روش های تصویربرداری از مغز مانند MRI تأیید شده است.

تشخیص بیماری ام اس در افرادی که علائم غیرمعمول یا بیماری پیشرونده دارند می تواند مشکل تر باشد. در این موارد آزمایش بیشتر از جمله آنالیز مایع نخاعی، تست پتانسیل تحریکی و تصویربرداری بیشتر ممکن است لازم باشد.

درمان بیمای ام اس

هیچ درمانی برای مالتیپل اسکلروز وجود ندارد. درمان به طور معمول روی تسریع در بهبودی از حملات، کاهش سرعت پیشرفت بیماری و مدیریت علائم بیماری ام اس تمرکز می کند. افرادی که علائم خفیفی دارند به هیچ درمانی نیاز ندارند.

درمان حملات  MS

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون خوراکی و متیل پردنیزولون داخل وریدی برای کاهش التهاب عصبی تجویز می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل بی خوابی، افزایش فشار خون، نوسانات خلقی و احتباس مایعات باشد.

تعویض پلاسما (پلاسمافرز) بخش مایع خون(پلاسما)برداشته شده و از سلولهای خونی جدا می شود. سلول های خونی سپس با یک محلول پروتئینی (آلبومین) مخلوط می شوند و به بدن بازگردانده می شود. اگر علائم جدید یا شدید باشد و به استروئیدها پاسخ نداده باشد ممکن است از روش تعویض پلاسما استفاده شود.

درمان برای اصلاح پیشروی بیماری

در مورد MS پیشرونده اولیه،  ocrelizumab (Ocrevus) تنها درمان اصلاح کننده بیماری (FMD) است که مورد تأیید FDA قرار گرفته است.  در افرادی که از این روش درمانی استفاده می کنند نسبت به افرادی که نمی کنند احتمال پیشرفت بیماری کمتر است.

برای MS عودکننده-فروکش کننده،  چندین درمان اصلاح کننده بیماری در دسترس هستند.

بخش اعظم پاسخ ایمنی مرتبط با MS در مراحل اولیه بیماری رخ می دهد.  درمان تهاجمی با این داروها در اسرع وقت می تواند میزان عود را کاهش داده و سرعت تشکیل ضایعات جدید را کم کند.

بسیاری از روشهای اصلاح کننده بیماری که برای درمان بیماری ام اس استفاده می شود خطرات قابل توجهی برای سلامتی دارند.  انتخاب روش درمانی مناسب به توجه دقیق به عوامل زیادی از جمله طول مدت و شدت بیماری، اثربخشی درمانهای قبلی MS، سایر موارد بهداشتی، هزینه و وضعیت فرزند آوری نیاز دارد.

گزینه های درمانی برای MS عودکننده-فروکش کننده شامل داروهای تزریقی است، از جمله:

اینترفرون های بتا، این داروها از جمله داروهای معمول تجویز شده برای درمان بیماری ام اس هستند. آنها زیر پوستی یا داخل عضلانی تزریق می شوند و می توانند دفعات و شدت عود را کاهش دهند.

عوارض جانبی اینترفرونهای بتا ممکن است شامل علائم شبه آنفولانزا و واکنش در محل تزریق باشد.

برای نظارت بر آنزیم های کبدی آزمایش خون لازم است زیرا آسیب کبدی یک اثر جانبی احتمالی در استفاده از اینترفرون است.  افرادی که اینترفرون مصرف می کنند ممکن است آنتی بادی های خنثی کننده تولید کنند که می توانند اثر بخشی دارو را کاهش دهند.

گلاتیرامر استات (Copaxone, Glatopa)، این دارو ممکن است به توقف حمله سیستم ایمنی بدن به میلین کمک کند و باید زیر پوستی تزریق شود. عوارض جانبی می تواند شامل تحریک پوستی در محل تزریق باشد.

درمانهای خوراکی شامل:

• فینگولیمود (Gilenya): این داروی خوراکی با مصرف یک بار در روز، میزان عود را کاهش می دهد.

بعد از اولین دوز باید شش ساعت ضربان قلب خود را تحت نظر داشته باشید زیرا ممکن است تعداد ضربان قلب را کم کند. عوارض جانبی دیگر آن شامل عفونت های نادر جدی، سردرد، افزایش فشارخون و تاری دید می باشد.

• دی متیل فومارات (Tecfidera) : این داروی خوراکی با مصرف دو بار در روز می تواند عود را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل گرگرفتگی، اسهال، حالت تهوع و کاهش تعداد گلبول های سفید خون باشد.
• تریفلونومید (Aubagio): این داروی خوراکی با مصرف یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد. تریفلونومید می تواند باعث آسیب کبدی، ریزش مو و عوارض جانبی دیگر شود. این دارو برای جنین در حال رشد مضر است و نباید توسط زنانی که ممکن است باردار شوند و از قرص ضد بارداری استفاده نمی کنند  و یا همسرشان استفاده شود.
• سیپونیمود (Mayzent): تحقیقات نشان می دهد که این داروی خوراکی با مصرف یک بار در روز می تواند سرعت عود را کاهش داده و به کندی پیشرفت MS کمک کند. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تأیید شده است. عوارض جانبی احتمالی آن شامل عفونت های ویروسی، مشکلات کبدی و کاهش گلبول های سفید خون است.  سایر عوارض جانبی احتمالی شامل تغییر در ضربان قلب، سردرد و مشکلات بینایی است.  سیپونیمود برای جنین در حال رشد مضر است بنابراین زنانی که ممکن است باردار شوند باید هنگام مصرف این دارو و ۱۰ روز پس از قطع دارو از قرص ضد بارداری استفاده کنند.

درمانهای تزریق شامل:

• اکرلی زومب (Ocrevus) : این دارو یک آنتی بادی ایمونوگلوبولین انسانی است که تنها DMT است که توسط FDA برای درمان هر دو نوع عودکننده-فروکش کننده و پیشرونده اولیه ام اس تأیید شده است. کارآزمایی های بالینی نشان داده است که این دارو میزان عود را در نوع عود کننده بیماری کاهش داده و وخیم تر شدن ناتوانی را درهر دو نوع بیماری کاهش داده است.

تزریق داخل وریدی Ocrevus توسط یک متخصص انجام می شود.  عوارض جانبی ناشی از تزریق ممکن است شامل واکنش التهابی در محل تزریق، کاهش فشارخون، تب و حالت تهوع باشد.  Ocrevus همچنین ممکن است خطر ابتلا به برخی از انواع سرطان به ویژه سرطان پستان را افزایش دهد.

• ناتالیزومب (Tysabri): این دارو برای جلوگیری از ورود سلولهای ایمنی ویرانگر از جریان خون به مغز و نخاع طراحی شده است. این دارو ممکن است درمان خط اول برای برخی از مبتلایان به بیماری ام اس شدید یا به عنوان یک روش خط دوم در برخی دیگر در نظر گرفته شود.

این دارو خطر ابتلا به عفونت ویروسی جدی مغزی به نام لکوانسفالوپاتی پیشرونده چند کانونی (PML) را در افرادی که از نظر پادتن عامل ایجاد کننده ویروس PML JC مثبت هستند، افزایش می دهد.  افرادی که آنتی بادی ندارند تقریبا خطر ابتلا به PML را ندارند.

راه های درمان ام اس

• المتوزومب (Campath, Lemtrada): این دارو با هدف قرار دادن پروتئینی در سطح سلولهای ایمنی واز بین بردن گلبولهای سفید به کاهش عود بیماری ام اس کمک می کند.  این اثر می تواند آسیب عصبی احتمالی ناشی از گلبولهای سفید را محدود کند.  اما همچنین خطر ابتلا به عفونت ها و اختلالات خود ایمنی را افزایش می دهد، از جمله بیماری های خود ایمنی تیروئید و یک بیماری نادر کلیه با واسطه ایمنی.

درمان با المتوزومب شامل پنج روز متوالی تزریق وریدی دارو و به دنبال آن سه روز تزریق یک بار در سال است.  واکنشهای هنگام تزریق با المتوزومب شایع است.

این دارو فقط توسط ارائه دهندگان ثبت شده در دسترس است و افرادی که با این دارو درمان می شوند باید در یک برنامه ویژه نظارت بر ایمنی دارو ثبت شوند.

• میتوکسانترون: این داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی می تواند برای قلب مضر باشد و با ایجاد بدخیمی های خونی همراه است.  در نتیجه استفاده از آن در درمان ام اس بسیار محدود است.  میتوکسانترون گاهی برای درمان MS شدید و پیشرفته استفاده می شود.

درمان علائم و نشانه های  MS

• فیزیوتراپی: یک متخصص طب فیزیک یا کار می تواند تمرینات کششی و تقویتی را به فرد آموزش دهد و نحوه استفاده از دستگاه ها را برای آسان تر انجام دادن کارهای روزانه به شما نشان دهد.

فیزیوتراپی به همراه استفاده از کمک حرکتی در صورت لزوم همچنین می تواند به ضعف پا و سایر مشکلات راه رفتن که اغلب با MS مرتبط هستند کمک کند.

• شل کننده های عضلانی: در صورت سفتی یا اسپاسم دردناک یا غیرقابل کنترل عضلانی، به خصوص در پاها شل کننده های عضلانی مانند باکلوفن (Lioresal) و تیزانیدین (Zanaflex) ممکن است کمک کننده باشند.
• داروهایی برای کاهش خستگی: آمانتادین((Gocovri, Oxmolex، مدافینیل( (Provigil و متیل فنیدات (Ritalin)ممکن است در کاهش خستگی ناشی از MS مفید باشند. برخی از داروهایی که برای درمان افسردگی استفاده می شوند از جمله مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است مفید باشند.
• داروهایی برای افزایش سرعت راه رفتن: دالفامپریدین (Ampyra) ممکن است کمی به افزایش سرعت راه رفتن در برخی از افراد کمک کند. افرادی که سابقه تشنج یا اختلال عملکرد کلیه را دارند نباید این دارو را مصرف کنند.
• داروهای دیگر: برخی داروها همچنین ممکن است برای افسردگی، درد، اختلال عملکرد جنسی، بی خوابی و مشکلات کنترل مثانه یا روده که با بیماری ام اس همراه هستند تجویز شوند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

برای کمک به تسکین علائم و نشانه های بیماری ام اس سعی کنید:

• زیاد استراحت کنید.

به عادت های خواب خود دقت کنید تا مطمئن شوید که خواب کافی دارید. برای اینکه مطمئن شوید خواب کافی دارید ممکن است لازم باشد برای اختلالات خواب مانند آپنه انسدادی خواب ارزیابی شوید  و تحت درمان قرار بگیرید.

• ورزش.

اگر مبتلا به MS خفیف تا متوسط هستید ورزش منظم می تواند به بهبود قدرت و تون عضلانی، تعادل و هماهنگی شما کمک کند.  اگر گرما شما را اذیت می کند، شنا یا سایر ورزش های آبی گزینه های خوبی هستند.  انواع دیگر ورزش های خفیف تا متوسط توصیه شده برای مبتلایان به ام اس شامل پیاده روی، ورزش های کششی، ایروبیک کم فشار، دوچرخه سواری ثابت، یوگا و تای چی هستند.

• خنک بودن.

 علائم ام اس اغلب با افزایش درجه حرارت بدن در برخی از افراد مبتلا به ام اس بدتر می شود. جلوگیری از قرار گرفتن در معرض گرما و استفاده از وسایلی مانند شال یا جلیقه خنک کننده می تواند کمک کننده باشد.

• یک رژیم متعادل داشته باشید.

از آنجا که شواهد کمی برای حمایت از یک رژیم غذایی خاص وجود دارد، متخصصان یک رژیم غذایی به طور کلی سالم را توصیه می کنند. برخی تحقیقات حاکی از آن است که ویتامین D برای افراد مبتلا به MS ممکن است فواید بالقوه ای داشته باشد.

• از بین بردن استرس.

استرس ممکن است علائم و نشانه های شما را تحریک یا بدتر کند. یوگا، تای چی، ماساژ، مدیتیشن یا تنفس عمیق ممکن است کمک کند.

درمان جایگزین

بسیاری از مبتلایان به ام اس از انواع روش های درمانی جایگزین یا مکمل یا هر دو برای مدیریت علائم خود مانند خستگی و درد عضلانی استفاده می کنند.

فعالیت هایی مانند ورزش، مدیتیشن، یوگا، ماساژ،  رژیم غذایی سالم تر، طب سوزنی و تکنیک های ریلکسیشن ممکن است به بهبود حالت ذهنی و جسمی کمک کند اما مطالعات کمی وجود دارد که اثر آنها در مدیریت علائم بیماری ام اس را تایید کند.

دستورالعملهای آکادمی علوم اعصاب آمریکایی استفاده از عصاره کانابیس خوراکی را برای اسپاسم عضلانی و درد توصیه می کند اما به دلیل عدم وجود شواهد کافی کانابیس را به شکل دیگری برای سایر علائم MS توصیه نمی کنند.

در دستورالعمل ها استفاده از مکمل های گیاهی مانند جینکو بیلوبا و زهر زنبور عسل یا درمان مغناطیسی برای علائم MS توصیه نمی شود.

مقابله و پشتیبانی

زندگی با هر بیماری مزمن می تواند دشوار باشد. برای مدیریت استرس زندگی با بیماری ام اس پیشنهادات زیر را در نظر بگیرید:

• فعالیت های عادی روزمره را به بهترین شکل ممکن انجام دهید.
• با دوستان و خانواده در ارتباط باشید.
• به دنبال سرگرمی هایی باشید که از آن لذت می برید و قادر به انجام آن هستید.
• برای خود یا اعضای خانواده با یک گروه پشتیبانی تماس بگیرید.
• در مورد احساسات و نگرانی های خود در مورد زندگی با ام اس با پزشک مغز و اعصاب یا مشاور خود صحبت کنید.
• آماده شدن برای قرار ملاقاتتان ممکن است شما به پزشک متخصص در زمینه اختلالات مغز و سیستم عصبی (عصب شناس) ارجاع داده شوید.

آنچه شما می توانید انجام دهید

• علائم خود را بنویسید، حتی مواردی که ممکن است به علتی که به خاطر آن وقت ملاقات گرفتید نامربوط به نظر برسد.
• لیستی از تمام داروهای، ویتامین ها و مکمل های مصرفی خود تهیه کنید.
• یادداشت های کلینیکی، اسکن ها، نتایج آزمایشگاهی یا سایر اطلاعات را از ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود به متخصص مغز و اعصاب خود بیاورید.
• اطلاعات پزشکی اصلی خود از جمله سایر اختلالات را بنویسید.
• اطلاعات شخصی اصلی از جمله تغییرات یا عوامل استرس زای اخیر در زندگی خود را یادداشت کنید.
• سوالات خود را برای پرسیدن از پزشک یادداشت کنید.
• از یکی از بستگان یا دوستان خود بخواهید تا شما را همراهی کنند تا به شما در یادآوری آنچه پزشک می گوید کمک کند.

چه انتظاری از پزشک خود داشته باشید

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید.  آماده بودن برای پاسخگویی به آنها باعث ذخیره وقت بیشتر برای نکاتی که می خواهید زمان بیشتری را برای آنها صرف کنید، می شود.  ممکن است سوالات زیر از شما پرسیده شود:

• علائم شما کی شروع شده است؟
• آیا علائم شما مداوم یا گاه به گاه است؟
• علائم شما چقدر شدید است؟
• چه چیزی باعث بهبود علائم شما می شود؟
• چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟
• آیا کسی در خانواده شما مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس است؟
• سوالاتی که باید از دکتر مغز و اعصاب خود بپرسید:
• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا این تست ها به آمادگی خاصی نیاز دارند؟
• آیا بیماری من موقتی است یا مزمن؟
• آیا بیماری من پیشرفت خواهد کرد؟
• چه درمانی برای آن وجود دارد؟
• من مشکلات دیگری نیز از لحاظ سلامتی دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را با هم مدیریت کنم؟